De Volkswagen Buggy is terug! Ditmaal volledig elektrisch…
- Gepubliceerd in Volkswagen
Volkswagen brengt een legende weer tot leven. Begin maart onthult het merk op de internationale autoshow van Genève zijn eerste volledig elektrische buggy. Hij staat op het modulaire MEB-platform (Modularer Elektrobaukasten) en grijpt met zijn design terug op de populaire Amerikaanse woestijnbuggy's uit de jaren zestig en zeventig.
De elektrische buggy is schatplichtig aan zijn voorgangers, die toen op het chassis van de Kever werden opgebouwd. Het MEB-platform toont zich nu net zo flexibel. Net als de woestijnbuggy's van weleer heeft de nieuweling vrijstaande wielen (geschoeid met offroadbanden), geen dak en geen deuren.
Veelzijdig MEB-platform
De bijzondere concept car laat zien dat het volledig elektrische MEB-platform voor meer dan alleen volumemodellen inzetbaar is. Het leent zich – net als het oorspronkelijke Kever-chassis – uitstekend voor de ontwikkeling van nichemodellen waarvan maar weinig exemplaren worden gebouwd.
Wereldprimeur in Genève
Tot en met de jaren tachtig zijn er wereldwijd ongeveer 250.000 one-offs en kleinseriemodellen op basis van Kever-chassis' gebouwd: van de speciale varianten en cabriolets van Hebmüller en Rometsch tot bekende woestijnbuggy's als de Meyers Manx. Het nieuwste model, de volledig elektrische buggy, wordt onthuld tijdens de 89ste International Geneva Motor Show (7 t/m 17 maart). De persconferentie van Volkswagen begint op 5 maart om 10:20 's ochtends in hal 2.
Na een korte nacht in de slaapzaal in Bolivia was het de volgende dag weer vroeg op om te beginnen aan de lange rit over de zoutvlaktes naar de grens van Chili. Eenmaal in Chili aangekomen lagen er nog de duinen van Iquique te wachten met de populaire hoge afdaling naar de kust. De Maxxis Dakar Buggy had aardig geleden tijdens de 7de etappe, maar Tom had samen met de equipe van Bastion Hotels de schade aardig weten te repareren. Lang leek er op de snelle zoutvlaktes geen vuiltje aan de lucht, maar nog voor de grens met Chili kreeg Tom problemen met de ophanging van de Buggy. Het repareren van het euvel nam wat tijd in beslag maar Tom kon uiteindelijk zijn weg weer vervolgen.
Ook het stuk tot aan de grens verliep voorspoedig, maar eenmaal bij de grens aangekomen had hij een ander probleem. "Ik stond voor de grensovergang en wilde mijn tas met mijn paspoort pakken, maar ik kon hem nergens vinden. Toen bedacht ik mij dat ik in de haast mijn tas langs de weg had laten staan. Dom natuurlijk, maar na een aantal van deze dagen ben je niet meer zo helder kan ik je vertellen. Gelukkig kwam ik een deelnemer tegen die vertelde mij dat een Chileense equipe mijn tas had gevonden en dat zij hem meegenomen hadden. Een half uur later was ik dan ook weer de trotse bezitter van mijn paspoort en kon ik de grens overstekken", aldus Coronel.
Na wederom een nacht in de duinen doorgebracht te hebben begon Tom bij zonsopgang vol goede moed aan de laatste kilometers naar het bivak, maar nadat hij de eerste grote duin opgereden was hield de motor van de buggy er mee op. "Ik dacht dat ik gek werd! Waarschijnlijk was de elektronica in de Buggy door het water van zaterdag en het vocht van de nacht niet helemaal fris meer. Ik ben uren bezig geweest om dit euvel te verhelpen en uiteindelijk startte de Buggy weer. Ik dacht dat ik alles gehad had en nu dat laatste stukje naar Iquique te kunnen rijden, maar ineens lag de Buggy ondersteboven. Het ging allemaal heel snel, maar ik heb waarschijnlijk een verkeerde inschatting gemaakt. De schade viel mee maar ik kreeg de Buggy niet meer rechtop. Uiteindelijk hebben een aantal locals mij weer recht weten te zetten en kon ik de laatste kilometers naar het bivak afleggen. Je kan begrijpen hoe blij ik was toen ik daar eindelijk aankwam."
De etappe van vandaag verliep niet geheel zonder slag of stoot voor Tom, maar toch sloeg hij zich er aardig doorheen. Tom vertelt: "Ondanks de vermoeidheid kreeg ik er steeds meer plezier in. Natuurlijk kom je wel wat dingetjes tegen onderweg en heb ik de buggy een keer uit moeten graven en zelfs een dynamo moeten verwisselen, maar ik had eigenlijk niet veel te klagen. Ik ben rustig aan begonnen en heb de snelheid langzaam wat opgevoerd en dat ging prima. Nu nog een kleine 230 kilometer naar het bivak en dan kan ik eindelijk even bijkomen en natuurlijk even horen hoe het met Tim is."
Tim Coronel kon vanmiddag pas zijn weg vervolgen, maar helaas niet zelfstandig. De snelle assistentietruck van het team moest Tim ophalen en hem naar het bivak slepen. Op het moment van schrijven is Tim nog onderweg dus veel informatie is er nog niet. Wel wordt langzaam duidelijk dat het avontuur er voor Tim op lijkt te zitten.
Ook voor Tim Coronel begon de Dakar goed. Hij finishte de eerste dag op de 55ste plaats. Op de smalle paden was het lastig in te halen, waardoor hij vast zat tussen andere deelnemers en dus niet optimaal kon rijden. Tijdens de laatste kilometers verloor de Maxxis-buggy een kap maar verder waren er geen problemen voor Tim. Op de verbinding van 600 kilometer naar het bivak nam hij gestrande motorrijder Richard de Groot mee op sleep zodat ook hij zich klaar kan maken voor morgen.
De KWID Concept onderstreept Renaults inzet voor nieuwe markten als India, die een belangrijke positie innemen in de wereldwijde verkoopstrategie van Renault. Het studiemodel is bovendien het bewijs dat het internationale designteam van Renault in staat is om compacte modellen te ontwerpen die ook ver buiten Europa de aandacht trekken. 
De Renault KWID Concept heeft een speelse, robuuste vormgeving, met de uitstraling van een stoere buggy. Hij is gebouwd in samenwerking met Renault Design India en ontworpen volgens de ‘Life Cycle’-designstrategie van Renault, ontwikkeld door Nederlander Laurens van den Acker.
De opvallendste feature van de Renault KWID Concept is de zogenoemde Flying Companion. Dit is de eerste drone die optimaal samenwerkt met de auto en de bestuurder. De bestuurder kan de Flying Companion inzetten om bijvoorbeeld een verkeerssituatie te inspecteren en obstakels in het wegdek te observeren. 
Hij kan ook vanuit alle hoeken foto’s maken. De Flying Companion kan handmatig worden bediend en heeft ook een automatische stand die functioneert via het GPS-systeem.
Beide buggy's waren nog helemaal niet ingereden en hadden nog geen vijftig kilometer op de teller. Aan ons de eer om ze aan een allereerste proeve van bekwaamheid te onderwerpen. De maiden trip was met beide buggy's een geweldige ervaring. Allebei voorzien van een eencilinder, watergekoelde, 4-takt Morini-motor met 383 cc die iets meer dan 20 pk levert en waarmee nét geen 100 km/u gehaald kan worden. Je hoeft niet te schakelen, want dat gaat probleemloos met de automatische versnellingsbak. Je kunt ongecompliceerd hard door de bochten heenscheuren en je moet wel heel rare fratsen uithalen wil je met deze buggy's op z'n kant gaan. Ze zijn verder uitgerust met hydraulische schijfremmen vóór en achter en hebben McPherson-vering op alle wielen, waardoor je behoorlijk comfortabel in de kuipstoeltjes kunt zitten. De pedalen voor de rem en het gas zijn af te stellen op de lengte van de bestuurder. Het enige probleem hebben mensen met een boven-gemiddelde lengte, want de hoogte van het buizenframe is dan niet toereikend. Alwin Bouwmeester is nog druk bezig om de fabrikant ervan te overtuigen dat er in Nederland behoefte is aan een buizenframe waarvan de daklijn iets hoger oploopt, zodat ook mensen van 2 meter plus met hun hoofd binnen het frame kunnen zitten. Twee weken later, op 10 februari, hadden we opnieuw een ontmoeting met beide speeltjes. 
Nu was het de bedoeling om met de Crossbone het 4x4-terrein van Dibo in te gaan en vandaag had Alwin ook de heren van Top Gear Magazine Nederland met Jiskefet's Michiel Romeyn uitgenodigd om de AXR Crossbone stevig aan de tand te voelen. Het zou een onvergetelijke dag worden! Want waar kun je een AXR Crossbone beter testen dan in het modderige 4x4-terrein van Dibo? Menige four-wheeldrive viel hier genadeloos door de mand. Benieuwd hoe de Crossbone het ervan af gaat brengen en of 'ie zich staande weet te houden. Met kaplaarzen en een dik motorpak aan is het gaan met die banaan! De Crossbone is zonder meer een heel stoer karretje met achterwielaandrijving, hoog op de poten staand en voorzien van een paar dikke banden. Maar als ik 'm zou aanschaffen zou ik hem iets hoger op de poten zetten en voorzien van echte terreinbanden, want in het Dibo-terrein kwam ons Crossboontje vrij snel vast te zitten in een flinke put waarin 50 cm water stond. Dat leverde een nat zitvlak op, want in de stoeltjes zitten gaatjes....maar verder niets aan de hand, je trekt 'm met z'n tweeën zo weer vlot, hij weegt tenslotte slechts 295 kg. 
We scheuren dus gewoon verder en dan is 't net of we een giertank achter ons aan hebben: enorme hoeveelheden blubber spuiten in het rond en bevuilen alles en iedereen die te dicht in de buurt komt. Dikke pret, man! En het mooiste is nog dat de Crossbone absoluut geen krimp geeft. Het maakt gewoon niet uit hoe hard je over de hobbels en door de kuilen heenstampt, alles blijft gewoon heel, no matter what you do! Dit ding is gewoon super! Ook Michiel Romeyn heeft dikke pret. Daar komt 'ie voorbij denderen, kreten van vreugde slakend en
Geweldig! De aanwezige omstanders zoeken keer op keer dekking in hun regenjassen. Als even later de 'Desert Storm' uitstapt is het eerste wat we van hem horen: "Jezus man, dit ding heeft een hoog Bart Smit-gehalte". En inderdaad, hij heeft helemaal gelijk, de Crossbone is een stuk speelgoed van de allereerste orde. Kunt u zich iets leukers voorstellen? Ik in ieder geval niet, want nooit had ik voor zo weinig geld, zo lang, zoveel lol! En dat is denk ik ook een van z'n sterkste eigenschappen. 
Voor wie is dit ding nou bedoeld? Voor mensen die op het platteland of in een bosrijke omgeving wonen, want die zijn vaak in de gelukkige omstandigheid over voldoende opslagruimte te beschikken en kunnen bovendien wat makkelijker hun buggy uitlaten. Voor die mensen dus, maar eigenlijk is het een fantastische speelkameraad voor iedereen die het leuk vindt om in z'n vrije tijd lekker door het terrein te spelevaren.
